Wiadomości o św. Scholastyce czerpiemy z Drugiej Księgi Dialogów św. Grzegorza Wielkiego, czyli z Życia Świętego Benedykta. Z tego źródła dowiadujemy się, że Benedykt i Scholastyka byli rodzeństwem, tradycja mówi, że bliźniętami.

Św. Scholastyka przez całe życie była duchowo związana ze swoim bratem. Kiedy Benedykt założył w Subiaco pierwszy klasztor, powstała tam też żeńska wspólnota, w której zamieszkała Scholastyka.  Oba klasztory istnieją do dziś. Można tam też oglądać grotę, gdzie rodzeństwo spotykało się na duchowych rozmowach.

Gdy Benedykt opuścił Subiaco i dotarł na Monte Cassino kontakt między rodzeństwem trwał nadal. Prawdopodobnie siostra poszła w ślady brata i w pobliżu jego klasztoru założyła drugi, dla mniszek.

W 542 r. Scholastyka po raz ostatni odwiedziła swojego czcigodnego brata. Rozmowę tę zanotował św. Grzegorz Wielki. Rodzeństwo spędziło dzień „na wzajemnej wymianie świętych myśli”. Przed nocą jak nakazuje mniszy obyczaj Benedykt postanowił wrócić do klasztoru. Scholastyka jednak pragnęła zatrzymać brata aż do rana. Nie mogąc pokonać jego oporu, żarliwą modlitwą wyprosiła gwałtowną burzę. Lunęła taka ulewa, że „ani czcigodny Benedykt, ani towarzyszący mu bracia nie mogli jednym krokiem wyjść na dwór”. Święty zrozumiał, że ma spełnić wolę siostry. Święty Grzegorz Wielki określił Scholastykę, jako „tę, która więcej umiłowała”.

 „A oto trzy dni później, gdy [Benedykt] znajdował się w swej celi (…) zobaczył jak dusza jego siostry, opuściwszy ciało, w postaci gołębicy ulatuje w głębiny niebieskie”. Benedykt pochował Scholastykę w „grobowcu [na Monte Cassino], który dla siebie (…) przygotował”.

Scholastyka uważana jest za duchową matkę wszystkich benedyktynek. W ikonografii święta przedstawiana jest z gołębiem. Sztuka religijna ukazuje św. Scholastykę w habicie benedyktyńskim, jej atrybutami są krzyż, księga i pastorał ksieni.